Terapia online
Prowadzona w naszym Ośrodku terapia dla funkcjonariuszy służb mundurowych realizuje wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 października 2018 r. Zajęcia prowadzone są przez wykwalifikowanego psychologa z wieloletnim doświadczeniem, również w pracy klinicznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia lękowe i nerwicowe. Psychoterapia odbywa się w kameralnych grupach, dobieranych z uwzględnieniem osobistych preferencji uczestników, a w szczególnych przypadkach – również indywidualnie. Przebieg terapii szczegółowo określa kontrakt, który obie strony (Uczestnik – Prowadzący) akceptują i podpisują przed rozpoczęciem zajęć. Przestrzeganie zasad ujętych w kontrakcie jest istotnym, choć niejedynym, warunkiem skuteczności oddziaływania psychoterapeutycznego. Terapia trwa co najmniej rok, po czym uczestnicy otrzymują zaświadczenia o udziale w zajęciach i rezultatach terapii. Zaświadczenie takie może być przedłożone komisji orzekającej o zdolności do kontynuowania pracy w służbach mundurowych.
Specyfika służby mundurowej
Praca w służbach mundurowych należy niewątpliwie do najbardziej stresogennych zajęć i najczęściej nie pozostaje bez wpływu na życie osobiste, relacje rodzinne i ogólny stan zdrowia. Codzienne wyzwania, z jakimi spotykają się policjanci, strażacy czy funkcjonariusze straży granicznej, niejednokrotnie związane z bezpośrednim zagrożeniem życia, powodują napięcia, które w dłuższej perspektywie nadwerężają układ nerwowy nawet najsilniejszych osobników.
Nic dziwnego, że po latach służby u wielu mundurowych pojawia się problem deprywacji snu, rozdrażnienie, wahania nastrojów. Częste są też dolegliwości somatyczne, takie jak bóle głowy, pleców, choroba wrzodowa żołądka, nieżyt jelit. Sposobem rozładowania długotrwałego napięcia nerwowego stają się w wielu przypadkach używki – alkohol, środki psychoaktywne – które, nawet jeśli doraźnie uśmierzają ból i pomagają pozbyć się lęku, prędzej czy później same stają się dodatkowym problemem, wymagającym specjalistycznej pomocy.
Służba mundurowa oprócz codziennej i tak niełatwej rutyny obfituje niestety również w sytuacje ekstraordynaryjne, które na długo, a często do końca życia, pozostają w pamięci i psychice ich uczestników pod postacią traumy, a w skrajnych przypadkach syndromu PTSD (zespół stresu pourazowego). Zaburzenie to powoduje poważne upośledzenie podstawowych funkcji społecznych, wielokrotnie prowadząc do destrukcji życia rodzinnego i zawodowego, depresji, alkoholizmu lub prób samobójczych. Co gorsze, osoba dotknięta PTSD często nie znajduje zrozumienia wśród członków nawet najbliższej rodziny, kolegów z cywila, przyjaciół, w myśl zasady, „że syty nigdy nie zrozumie głodnego”. Różnica doświadczeń buduje nieprzekraczalną ścianę, która skutecznie izoluje taką osobę od otoczenia, niejednokrotnie prowadząc do rozpadów małżeństw, niezdolności utrzymania posady lub nadużywania środków psychoaktywnych. Rodzina i otoczenie osoby dotkniętej PTSD, najczęściej nie rozumiejąc specyfiki tego zaburzenia ani jego konsekwencji, pozostaje zupełnie bezradna, przyglądając się, jak ukochana osoba degradują się na jej oczach społecznie i zawodowo.
To właśnie dlatego, dostrzegając powagę sytuacji, prawodawca uregulował warunki pełnienia tej szczególnej służby, jaką jest praca w wojsku, policji, straży pożarnej czy straży granicznej, szczegółowymi przepisami prawnymi, takimi chociażby jak Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 października 2018 r. Zawiera ono wykaz chorób uniemożliwiających funkcjonariuszom efektywne wypełnianie swoich obowiązków służbowych. Obok kilkunastu kategorii schorzeń i dolegliwości somatycznych znajduje się również rejestr stanu psychicznego, uwzględniający takie zaburzenia, jak: nerwice i psychozy różnego stopnia, pourazowe zaburzenia stresowe, zaburzenia upośledzające zdolności adaptacyjne, zespół uzależnienia alkoholowego czy ostrą reakcję na stres. Są one – co zrozumiałe – elementem dyskwalifikującym w tak odpowiedzialnej pracy, jaką jest służba mundurowa, w wielu przypadkach bywają jednak stanem odwracalnym, który z powodzeniem poddaje się długoterminowej psychoterapii. Zajęcia z funkcjonariuszami służb mundurowych odbywają się pod kierunkiem wyspecjalizowanego psychoterapeuty zarówno w formule grupowej, świetnie wykorzystującej potencjał grupy wsparcia o pokrewnych doświadczeniach osobistych, jak i w wyjątkowych sytuacjach indywidualnie. W każdej z form zachowana jest bezwzględnie zasada poufności, dlatego uczestnicy mogą się czuć zupełnie bezpiecznie, mając pewność, że informacje o ich dolegliwościach czy choćby samym udziale w terapii nie wyjdą poza ściany gabinetu. To niezbędny warunek uzewnętrznienia skanalizowanych w podświadomości trudnych doświadczeń czy często traumatycznych przeżyć, które jest w wielu przypadkach pierwszym krokiem do przepracowania traumy.
Zgodnie z przysłowiem „Czas leczy rany” terapia taka również wymaga cierpliwości. Zwykle trwa co najmniej dwanaście miesięcy, po których można ocenić jej skuteczność. Nawet jeśli zajęcia psychoterapeutyczne nie dają gwarancji powrotu do pełnej równowagi psychicznej, zazwyczaj przynoszą znaczne złagodzenie dolegliwości, a przede wszystkim poczucie, że podjęliśmy próbę, że nie poddaliśmy się bez walki. Pamiętajmy, że to walka nie tylko w obronie nas samych, ale również naszych najbliższych, którzy często cierpią razem z cierpiącym mężem, bratem, ojcem, synem. Kto jak kto, ale mundurowi najlepiej rozumieją ducha walki, dlatego pamiętajcie: nie warto się poddawać, każda walka jest do wygrania! Nie w tym, to w innym gabinecie. Nie u tego, to u innego psychoterapeuty! Najgorsze to wywiesić białą flagę i bez walki poddać własne życie.